Apetyt
Wyśmiewamy czasem zbyt śmiałe marzenia,
nie wierzymy wcale, że są do spełnienia.
Boimy się uczuć gdy zbyt mocno płoną,
przykrywamy żartem, ironii zasłoną.
Popadamy w marazm – Godot nie przychodzi,
spostrzegamy, że już nie jesteśmy młodzi.
Pora się obudzić, życie wszak ucieka,
skoro „wszystko płynie” – na nas nie zaczeka.
Jeżeli nam jeszcze zdrowie dopisuje,
codzienne tu, teraz bardzo nam smakuje.
Cieszą chmur baranki na nieba błękicie,
póki się odczuwa apetyt na życie.
Jaki
będzie 2021 rok?
O Roku Nowy – mam pytanie
(wszak wielu wieszczy nam zagładę):
Co nam przyniesiesz? Co się stanie?
Czy przeżyć ciebie damy radę?
Domyślam się – nic nie odpowiesz,
bo tylko płyniesz sobie w czasie.
Wierzę, że wróci dobre zdrowie
i żyć normalnie znowu da się.
Każdy „kowalem swego losu”?
- ileż ironii w tym stwierdzeniu.
Trzeba dać sercu dojść do głosu,
sprawdzić, co ciąży na sumieniu.
„Naprawiać świat” zacząć od siebie,
pomocnym być dla innych osób.
Na Ziemi było by jak w Niebie
- myślę, że to jedyny sposób.
PS:
Odkrywam świat bez Ciebie,
ścieżki splątane prostuję.
Choć nie jest mi jak w Niebie,
to źle się z tym nie czuję.
