Przybywaj

Przybywaj...

Wiosna jeszcze senna, ociąga się, zwleka,

jednym okiem patrzy czy ktoś na nią czeka.

Ponownie zasypia, lecz kiedy się zbudzi

swym pięknem, radością - wnet zarazi ludzi!

Ptaki przebudzenie wiosny już zwiastują:

coraz dalej, wyżej w niebo podlatują.

Drzewa, choć nieufnie - pączki otwierają,

kwiaty wciąż nieliczne, słoneczka szukają.

Wstań już, wiosno miła. Otrząśnij się z marzeń.

Pracy moc przed tobą - przybędzie ci wrażeń.

Spójrz - ilu na ciebie młodych ludzi czeka,

ile nowych uczuć... dłużej już nie zwlekaj.

Dzięki tobie łąka cała w kwiatach tonie,

w nozdrza przenikają przecudowne wonie!

Wprost orgia kolorów mami nasze oczy

- czym wspaniałym jeszcze wiosno nas zaskoczysz?

Wieczór 1

Wieczór 1

Dzwoniłem do Ciebie (w myślach) prosto z molo,

jakbyś była moją najzwyczajniej - żoną.

Z Tobą szedłem drogą do Opery Leśnej,

z Tobą, tylko z Tobą - czułem się bezpieczniej.

Magia tego miejsca (czas w nim nie istnieje)

sprawia, że za Tobą po prostu szaleję.

Pusto tu bez Ciebie, chcę Cię tu sprowadzić,

wiele nowych zdarzeń w pamięci zgromadzić.

Nie musisz tajemnych sztuczek już używać,

ze mną, tylko ze mną - możesz być szczęśliwa.

Dojrzałem, jak owoc; zrozumiałem, myślę,

że dla Ciebie żyję - to już oczywiste.

Miotam się i walczę: chcę Cię i pożądam;

ale... zabrać komuś? Waham się, rozglądam;

szukam innej drogi, choć wiem, że jej niema.

- Czemu moje życie to wieczny dylemat?

Może tacy jak ja - nie powinni istnieć?

Trzeba mi - być może - lekarstwo wymyślić,

aby wilk był syty i owieczka cała:

gdybym to wymyślił - czy mnie będziesz chciała?