Nareszcie

 

Nareszcie jesteś, kochana,

pachnąca i odświeżona.

Och, gdybym tylko potrafił,

przytuliłbym cię w ramionach.

Tęskniłem długo za tobą,

Prosiłem: przybądź – na próżno.

A teraz znów się cieszę,

nie gniewam się, że tak późno.

Rozświetlasz moje myśli,

rozbudzasz chęć do życia.

To dzięki tobie wierzę,

że mam coś do odkrycia.

Smutki i żale pierzchły

wraz z mroku tajemnicą.

Gdy patrzę dziś na ciebie

od nowa mnie zachwycasz.

I śpiewam całym sercem

tę swoją pieśń radosną.

Przybyłaś w samą porę:

witam cię, witam Wiosno!

Wiosenna depresja?

Co takiego istnieje w człowieku,

że pogania go naprzód, gdzie gna?

Wręcz czasami postępuje na przekór,

jakby wokół toczyła się gra.

Wabi, kusi przygodą gdy deszcz

leje mocno, parasol wiatr szarpie.

Iść przed siebie bez celu choć wiesz

- spacer może zakończyć się marnie.

I tęsknota za ciepłem tych rąk,

które we śnie ciągle cię obejmują.

Kochasz wciąż a to wynika stąd

- takie sny nigdy nie oszukują.

Zima chyłkiem umyka przed wiosną

niczym złodziej, bo ukradła jej dni.

Krętą drogę zamienisz na prostą,

kiedy spełni się to, o czym śnisz.

Oni

(z lamusa)

 

Usiedli, by zjeść coś, wędrówką strudzeni

po dniu pełnym wrażeń z dzikiej połoniny.

Słońca skwarem, wiatrem mocno przypaleni

- on wysoki, smukły – wart swojej dziewczyny.

Ona jak królewna o szlachetnej twarzy,

niczym wzór piękności i zgrabnej figury.

Zachodzące słońce w jej oczach się żarzy,

rozświetlając łuną okoliczne góry.

Szeptem rozmawiają, on coś opowiada,

ona się uśmiecha i włosy poprawia.

Dla nich raj na ziemi tu, w dzikich Bieszczadach,

bo wzajemna miłość istne cuda sprawia.