Święty Mikołaju



Święty Mikołaju:

(z lamusa)

Święty Mikołaju - list do ciebie piszę

Święty Mikołaju - dzwonki sanek słyszę.

Święty Mikołaju - wiatr me słowa niesie

Święty Mikołaju - czy coś nam przyniesiesz?

Proszę cię o jedno: nie przynoś nam rzeczy

lecz coś co strapienie i kłopoty leczy.

Coś co nam ubarwi i osłodzi życie

o czym każdy marzy choć zazwyczaj skrycie.

Wiemy co nam trzeba: drobinę miłości

z nią przychodzi szczęście i radość zagości

w domach pustych bez niej. Przynieś Mikołaju

troszeczkę miłości a będziemy w raju.

Niby skromne, proste te moje życzenia,

drobny strzęp uczucia - a tak wiele zmienia.

Ten fragment uczucia wciąż od nas ucieka

a tak wiele może: czyni z nas Człowieka.

Dzwonki sanek słyszę - spełnisz me życzenie?

Tak niewiele pragnę, tylko to marzenie...

Tylko to jest sensem dla mojego życia,

tylko to wciąż dla mnie nie jest do zdobycia.

Anielka

Anielka

Szczęśliwie roczek ledwie skończyła

a już nas wszystkich wokół „kupiła”.

Mama i tata, wujki i ciocie

z Anielki mają tysiące pociech.

Właśnie z trzymaniem chodzić próbuje

a przy muzyce wdzięcznie tańcuje.

Z uwagą patrzy też na reklamy

i po pieszczoty ciągnie do mamy.

Z zabawek piłkę najbardziej lubi,

Puchatka za śpiew tuli, hołubi.

Je prawie wszystko tylko gdy chce,

bowiem dość często niestety, nie.

Dziadka pierwszego dawno „kupiła”,

najchętniej kawę by z nim wypiła.

Tymczasem wącha, łapie garnuszek,

nie wie, że kawa nie dla dziewuszek.

Jest bardzo żwawa, dosłownie lata,

„mama” – nie mówi lecz woła: „tata”.

Z tatą zasypia na krótką drzemkę,

czujnie trzymając tatę za rękę.

Pragnę zakończyć wierszyk stwierdzeniem

może banalnym lecz prawdę cenię:

Anielko  jesteś naszą radością,

prawdziwą, wielką, piękną miłością!