Oni

(z lamusa)

 

Usiedli, by zjeść coś, wędrówką strudzeni

po dniu pełnym wrażeń z dzikiej połoniny.

Słońca skwarem, wiatrem mocno przypaleni

- on wysoki, smukły – wart swojej dziewczyny.

Ona jak królewna o szlachetnej twarzy,

niczym wzór piękności i zgrabnej figury.

Zachodzące słońce w jej oczach się żarzy,

rozświetlając łuną okoliczne góry.

Szeptem rozmawiają, on coś opowiada,

ona się uśmiecha i włosy poprawia.

Dla nich raj na ziemi tu, w dzikich Bieszczadach,

bo wzajemna miłość istne cuda sprawia.