Jesienne słońce

(z lamusa)

 

 

Jesienne słońce - to prawdziwy czar,

choć nie zasłużyłem i nie jestem wart

- jednak dla nas przecież słoneczko świeciło

a nie powiem, iżby nie było mi miło.

 

Jesteś tym słoneczkiem na bezchmurnym niebie,

gdy kryją Cię chmury - bardzo brak mi Ciebie;

chodzę wówczas smutny, cichy, zagubiony

- trudno, prosto z mostu powiem - porzucony!

 

Dzisiejszego piękna nie oddadzą słowa,

bo oprócz pogody ważna jest rozmowa,

którą z Tobą milcząc także przeprowadzam:

to kłócę się z Tobą, to z Tobą się zgadzam.

 

Dębów ani śladu, liści dębu mrowie,

skąd się wzięły tutaj?- nigdy się nie dowiem.

Ważne, że tak miło dla nas szeleściły,

brązowym kobiercem u stóp się ścieliły.

 

Jesienne słoneczko pragnę w przyszłym roku

powitać weselszy; chcę dotrzymać kroku

Twoim wymaganiom i Twoim pragnieniom

i - nie dać się zniszczyć okrutnym wspomnieniom.

 

Tylko z Tobą - wierzę - udać się to może;

jeśli będziesz ze mną, życie swe ułożę

normalnie i prosto: zakręty skasuję,

ale... chociaż troszkę Ciebie potrzebuję!