Anielka

Anielka

Szczęśliwie roczek ledwie skończyła

a już nas wszystkich wokół „kupiła”.

Mama i tata, wujki i ciocie

z Anielki mają tysiące pociech.

Właśnie z trzymaniem chodzić próbuje

a przy muzyce wdzięcznie tańcuje.

Z uwagą patrzy też na reklamy

i po pieszczoty ciągnie do mamy.

Z zabawek piłkę najbardziej lubi,

Puchatka za śpiew tuli, hołubi.

Je prawie wszystko tylko gdy chce,

bowiem dość często niestety, nie.

Dziadka pierwszego dawno „kupiła”,

najchętniej kawę by z nim wypiła.

Tymczasem wącha, łapie garnuszek,

nie wie, że kawa nie dla dziewuszek.

Jest bardzo żwawa, dosłownie lata,

„mama” – nie mówi lecz woła: „tata”.

Z tatą zasypia na krótką drzemkę,

czujnie trzymając tatę za rękę.

Pragnę zakończyć wierszyk stwierdzeniem

może banalnym lecz prawdę cenię:

Anielko  jesteś naszą radością,

prawdziwą, wielką, piękną miłością!