Spóźniłem się

Spóźniłem się

Spóźniłem się, lat trzydzieści  a być może więcej

a przecież wciąż pragnę kochać najgoręcej.

Cóż mi teraz czynić, szansę przegapiłem

i swoje uczucia wcześnie porzuciłem.

Kimże jest ta dama, o której wspominam?

Piękna, dobra, miła i mądra dziewczyna.

Takiej nigdzie indziej nie ma na tym świecie

A ja ją poznałem i straciłem przecie…

Dziwne przy tym jedno: kiedyś już ją znałem

- pewnie w innym życiu -  i bardzo kochałem.

Iskierka w pamięci o nas pozostała,

pocieszam się myślą: ona mnie kochała!

Może jeszcze kiedyś znowu się spotkamy,

przecież tak naprawdę przyszłości nie znamy.

Teraz w mych marzeniach jej obraz wciąż widzę,

o swoim uczuciu mówić się nie wstydzę.