Myśli moje

Myśli moje ukażcie mi drogę,

którą mógłbym za wami podążyć,

dziwnie ciemno, więc widzieć nie mogę,

czuję także, że mogę nie zdążyć.

Wstecz – ciekawe – swobodnie spoglądam,

wspomnień czar kusi i mami tęsknotą;

chcę przed siebie!  Łatwo się nie poddam,

za myślami podążę z ochotą.

Czemu nazbyt jesteście ospałe,

obraz szary tworzycie mej drogi;

przecież zawsze byłyście zuchwałe

i tak szybkie, że bolały nogi.

Moje myśli jesteście... nie moje?

Czemu miałbym w tę bajkę uwierzyć?

Czy przed siebie już patrzeć się boję?

Z kłopotami nie umiem się zmierzyć?

Odpocznijcie a ja laską białą

stukać będę przed sobą do skutku;

sił nabiorę powoli, nieśmiało,

miłość spotkam i krzyknę: precz smutku!