Bezsens

Bezsens

(z lamusa) 

Jakie myśli „odkrywcze” na papier przeleję?

Nic już nie wymyślę; sam z siebie się śmieję.

Cóż bym mógł nowego pisać o miłości?

Wciąż jej mam za mało, a za dużo złości.

Zły jestem na siebie, bowiem zapomniałem,

że stać musi się to, co przewidywałem.

Każdy z nas kowalem jest własnego losu

- piszą o tym wszyscy i to bez patosu.

Bowiem każdy człowiek oglądając sztukę

- strzelba w pierwszym akcie - wyciąga naukę,

Że w ostatnim akcie strzelba musi strzelić.

Tylko ja wierzyłem, nie tracąc nadziei...

Trudno, tak jak w sztuce - strzelba wystrzeliła

i bez niespodzianek - we mnie ugodziła

Kula nacinana, „dum-dum” nazywana;

drąży mnie ta kula wieczorem i z rana.

Jako robak jabłko wyżera od środka...

Łudzić się przestałem, że mnie jeszcze spotka

coś miłego w życiu. Jak teraz wyglądam?

Brzydzę się sam siebie gdy w lustro spoglądam!

Dziwne, wciąż kołacze to coś w piersi mojej;

ciągle żyć mi każe, gasi niepokoje.

Złe myśli o śmierci, którą prawie lubię

odgania ode mnie i sens myśli gubię.

W bezsensie myślenia jak sens życia zmienić

uczę się od nowa każdą chwilę cenić.

Choć w tym życiu dla mnie nadziei już nie ma,

bezsensem byłoby życia nie doceniać.

Jestem wdzięczny Bogu za te trudne lata;

rozumiem już także to, co czuł mój Tata,

kiedy odejść musiał nie mając wyboru...

Boże: ocal we mnie choć trochę honoru!