Jesienią

Jesienią

Rozpadał się deszcz. Jesienna szaruga

znów sprawia że noc bywa bardzo długa.

A liście zmoknięte chlapią nie szeleszczą,

wciąż słyszę jej słowa, uszy moje pieszczą.

Cóż z tego, że mokro a zimny wiatr wieje

gdy spacer na przyszłość rokuje nadzieję.

Zmokniętą podziwiam srebrną pajęczynę

i tulę do siebie pachnącą dziewczynę.

Choć mówi ja innych słów wcale nie słyszę,

wystarczy mi tamtych,  by wypełnić ciszę.

A serce szalone chce z piersi wyskoczyć,

spoglądam w jej cudne pełne blasku oczy.

To gwiazdy w nich widzę, czy tylko latarnie?

Nieważne, póki serce do serca się garnie.

Czuję jak jej ciało przytulone drży

a w oczach – dlaczego? – zobaczyłem łzy.

Niestety, wyjeżdża hen w dalekie strony

- to o tym mówiła gdy ja zadurzony

słyszałem co mile w moich uszach brzmi.

Jej słowa przyszłości mej zamknęły drzwi.

Gdy dzisiaj wspominam w jesienne te dni

wracają dość często niespełnione sny.

A słowa brzmią nadal dając ukojenie

i łudząc, że kiedyś spełnię swe marzenie.