Zwiedzając

Zwiedzając

Z białego piaskowca, być może z wapienia

powstały budowle, ich wielkość oceniam

po wyglądzie pięknym i groźnym zarazem;

mami moje oczy historii obrazem.

Oto dumna Austria. Rządzi nią rodzina

Habsburgów, których czyny przypomina

prawie każdy kamień na ulicy bruku;

jakbym słyszał odgłos kopyt końskich stuku.

„Wejście dla lokai” - dzisiaj może dziwi,

ale przecież ludzie ci byli szczęśliwi

mogąc swemu władcy do kresu dni służyć:

czas na służbie pewnie nie mógł im się dłużyć.

Powaga ogrodów, kiedyś niedostępnych

zwykłym, prostym ludziom - dzisiaj jakże pięknych!

Choć stu ogrodników o ogrody dbało

- pracy dla nich wszystkich wciąż nie brakowało.

Owszem, gdzieś z głębokich i przepastnych lochów

i dziś coś zajęczy... nazbyt wiele prochów

- winnych, czy niewinnych spoczywa tam ludzi;

strach, odrazę, współczucie w myślach moich budzi.

Pora podsumować: pomódlmy się raczej

zamiast dziejom Wiednia przypisywać znaczeń,

jakich nigdy przedtem zapewne nie miały.

Człowiek ma być skromny. Nie jest doskonały.

Idę

Idę

Jaka jest ma świeczka? Czy to już ogarek?

Póki jeszcze płonie - nie chcę wiedzieć wcale.

Wiem już, że nie spotkam na swej drodze Ciebie

choć cząstka nadziei w sercu się kolebie.

Jestem tak szczęśliwy, że żyję wśród wnucząt

- niespełnione plany wcale mnie nie smucą.

Pewnej pięknej pani życzę, by doznała

miłości wzajemnej, gdyby pokochała.

I tak wprost przed siebie idę, póki mogę

- narzekać nie będę na tę swoją drogę.

I choć czasem z wiatrem, znacznie częściej pod wiatr,

to okruchy szczęścia odnajduję co dnia.

Wcześniej

Jak napisać wierszyk bez emocji cienia,

o wszystkim i niczym, bardzo powściągliwie?

Jak zatrzymać w miejscu czas, co tak odmienia

życie nasze więcej albo mniej szczęśliwe?

Jak przekazać ciepło, aby nie oparzyć

a wywołać uśmiech szczery, mimowolny?

Jak odczytać trafnie o czym inny marzy

człowiek, ten najbliższy – nie jestem tak zdolny.

Jednak w Tobie widzę promienną istotę,

która niesie radość i życzliwość ludziom.

Nie zmieniaj się nigdy! Pielęgnuj tę cnotę;

w innych - dzięki Tobie - te cechy się budzą.

Myślom zabieganym pozwól poharcować,

wrócą wnet do Ciebie świeże i radosne.

Rozjaśnią Twój uśmiech, nie będziesz żałować,

z ufnością powitasz nadchodzącą wiosnę.

Pamięć

Pamięć

(Z lamusa)

Pamięć ludzka zwykle bardzo jest zawodna

przyrzeczeń dotrzymać - rzecz dzisiaj niemodna.

„Dobrą ale krótką” pamięć mamy w modzie;

pamiętać o lecie chciałbym w niepogodzie.

Pamiętam, co było w mym życiu wspaniałe,

część z tego została - dzieci doskonałe.

Muszę o nich myśleć i nie zapominać,

one są ważniejsze niż jakaś dziewczyna.

O niektórych sprawach wolałbym zapomnieć;

szarpią, bolą, gryzą - zmuszają do wspomnień,

w których widzę przeszłość w siedmiu barwach tęczy

- muszę je zapomnieć - nie dam im zwyciężyć.

Pamiętam o bliskich, wolałbym, by żyli

i szczęśliwiej, łatwiej swe życie spędzili.

Tata jest wciąż dla mnie ojcem doskonałym

- chciałbym mu dorównać, lecz jestem "za mały".

Odszedł nazbyt wcześnie, wskazówek za mało

zostawił po sobie; wzorca brakowało,

abym ruszyć umiał już przetartą drogą.

(Tato: wciąż Cię kocham i tęsknię za Tobą).

Mama też odeszła, by nie widzieć tego,

czego wciąż doświadczam, nie pytam dlaczego,

bo już zrozumiałem: jestem nieudanym

„wybrakiem” człowieka - nie będę kochanym.

Miotam się i walczę, a wokoło ściana,

nagle... okno widzę, a w nim Ty, Kochana.

Może dla mnie jeszcze nie wszystko stracone?

Już mam, dzięki Tobie marzenia szalone!