Pamięć

Pamięć

(Z lamusa)

Pamięć ludzka zwykle bardzo jest zawodna

przyrzeczeń dotrzymać - rzecz dzisiaj niemodna.

„Dobrą ale krótką” pamięć mamy w modzie;

pamiętać o lecie chciałbym w niepogodzie.

Pamiętam, co było w mym życiu wspaniałe,

część z tego została - dzieci doskonałe.

Muszę o nich myśleć i nie zapominać,

one są ważniejsze niż jakaś dziewczyna.

O niektórych sprawach wolałbym zapomnieć;

szarpią, bolą, gryzą - zmuszają do wspomnień,

w których widzę przeszłość w siedmiu barwach tęczy

- muszę je zapomnieć - nie dam im zwyciężyć.

Pamiętam o bliskich, wolałbym, by żyli

i szczęśliwiej, łatwiej swe życie spędzili.

Tata jest wciąż dla mnie ojcem doskonałym

- chciałbym mu dorównać, lecz jestem "za mały".

Odszedł nazbyt wcześnie, wskazówek za mało

zostawił po sobie; wzorca brakowało,

abym ruszyć umiał już przetartą drogą.

(Tato: wciąż Cię kocham i tęsknię za Tobą).

Mama też odeszła, by nie widzieć tego,

czego wciąż doświadczam, nie pytam dlaczego,

bo już zrozumiałem: jestem nieudanym

„wybrakiem” człowieka - nie będę kochanym.

Miotam się i walczę, a wokoło ściana,

nagle... okno widzę, a w nim Ty, Kochana.

Może dla mnie jeszcze nie wszystko stracone?

Już mam, dzięki Tobie marzenia szalone!