Zwiedzając

Zwiedzając

Z białego piaskowca, być może z wapienia

powstały budowle, ich wielkość oceniam

po wyglądzie pięknym i groźnym zarazem;

mami moje oczy historii obrazem.

Oto dumna Austria. Rządzi nią rodzina

Habsburgów, których czyny przypomina

prawie każdy kamień na ulicy bruku;

jakbym słyszał odgłos kopyt końskich stuku.

„Wejście dla lokai” - dzisiaj może dziwi,

ale przecież ludzie ci byli szczęśliwi

mogąc swemu władcy do kresu dni służyć:

czas na służbie pewnie nie mógł im się dłużyć.

Powaga ogrodów, kiedyś niedostępnych

zwykłym, prostym ludziom - dzisiaj jakże pięknych!

Choć stu ogrodników o ogrody dbało

- pracy dla nich wszystkich wciąż nie brakowało.

Owszem, gdzieś z głębokich i przepastnych lochów

i dziś coś zajęczy... nazbyt wiele prochów

- winnych, czy niewinnych spoczywa tam ludzi;

strach, odrazę, współczucie w myślach moich budzi.

Pora podsumować: pomódlmy się raczej

zamiast dziejom Wiednia przypisywać znaczeń,

jakich nigdy przedtem zapewne nie miały.

Człowiek ma być skromny. Nie jest doskonały.