Zaduma

Zaduma

 

Wicher w Wszystkich Świętych wściekle siecze deszczem

jakby wszystkim groził: „zatańczymy jeszcze”.

Miliony lampionów z drgającym ognikiem

dzielnie z wichrem walczą - elegancko, z szykiem.

Mocno „okopane” wazony, donice

stanowią osłonę, matczyną spódnicę

dla lampionów, świeczek, różnorodnych zniczy...

Ludzi zamyślonych nikt dzisiaj nie zliczy.

Pamięć. Nasze serca długo pamiętają

bliskich, co odeszli; najbliższych kochają

miłością bez granic, która niczym droga

- zaprowadzi wszystkich przed oblicze Boga.

Tymczasem żyjemy, kochamy, tęsknimy;

czasem i na jawie nieśmiało marzymy

aby dostać więcej, czego nam brakuje...

Marzyć można często - to nic nie kosztuje.

Wróćmy do zadumy, do zastanowienia:

dlaczego żyjących wciąż się nie docenia?

W chwili, gdy odejdą - rozpacz, ból czujemy

a kiedy są z nami - cenić ich umiemy?

Wichrze: porwij smutki, rozwiej w pył złudzenia.

Otrzeźwij  mnie deszczem za chwile zwątpienia.

Przewiej moje ciało do bólu srogiego,

lecz przywiej tą jedną... tą z serca mojego!