Znajdź mnie

Znajdź mnie!

(Z lamusa, napisane w Ostendzie w Belgii)

Cokolwiek napiszę - wciąż trąci banałem,

zatraca sens myśli; już nie wiem, co chciałem

przekazać... i tu problem: komu?

Przecież nikt mi w tej sprawie nie może dopomóc.

Przepiękne miasteczka zabytków ilością

przytłaczają każdego, choć oczy z radością

pożerają wprost dbałość o najmniejsze detale.

Dość widziałem i więcej... nie chcę widzieć już wcale.

Wszędzie pary: to objęci wpół młodzi

cieszą się swoim szczęściem, reszta ich nie obchodzi.

Więcej starszych już ludzi: ci najczęściej dreptają

pod rękę powoli; wartość szczęścia już znają.

Idę sam o północy morza brzegiem. Szum fali

głuszy moje wołanie... Czy odpowiesz z oddali?

Skoro ja nie potrafię znaleźć drogi do Ciebie,

może Ty mnie odnajdziesz i pomożesz w potrzebie?

Wiem już czego mi trzeba: trochę Twojej czułości

i wierności, spokoju - nie chcę już samotności!

Jeśli wnet mnie nie znajdziesz - szukać będę w zaświatach...

(Taka myśl w mojej głowie coraz częściej „mi lata”).