Wigilijna Gwiazdka

Wigilijna Gwiazdka

(Z dedykacją dla Molekulki)

Rozbłysła już gwiazdka na niebie,

która ludziom przywraca nadzieję.

Spójrz na nią i zaproś do siebie

a na pewno twe serce rozgrzeje.

Ona wie, że ci czegoś brakuje

i nie wszystko się da poukładać.

Póki żyjesz, kochać pragniesz i czujesz,

że coś zrobić dobrego wypada.

Jest okazja: pod choinkę prezencik

- to nie musi być nic kosztownego.

Jednak będzie dowodem pamięci

i ucieszy obdarowanego.

Wigilijne opłatki, życzenia,

zapach świerków i jodeł lub sosen.

Cicha noc, która nas rozpromienia

- sprawia, że ludzkim mówimy głosem.

Dziś Wam życzę, Kochani, niech Święta

będą ciepłe i pełne radości.

Bo w radości jest siła zaklęta,

która jest przyjaciółką miłości.



Święty Mikołaju



Święty Mikołaju:

(z lamusa)

Święty Mikołaju - list do ciebie piszę

Święty Mikołaju - dzwonki sanek słyszę.

Święty Mikołaju - wiatr me słowa niesie

Święty Mikołaju - czy coś nam przyniesiesz?

Proszę cię o jedno: nie przynoś nam rzeczy

lecz coś co strapienie i kłopoty leczy.

Coś co nam ubarwi i osłodzi życie

o czym każdy marzy choć zazwyczaj skrycie.

Wiemy co nam trzeba: drobinę miłości

z nią przychodzi szczęście i radość zagości

w domach pustych bez niej. Przynieś Mikołaju

troszeczkę miłości a będziemy w raju.

Niby skromne, proste te moje życzenia,

drobny strzęp uczucia - a tak wiele zmienia.

Ten fragment uczucia wciąż od nas ucieka

a tak wiele może: czyni z nas Człowieka.

Dzwonki sanek słyszę - spełnisz me życzenie?

Tak niewiele pragnę, tylko to marzenie...

Tylko to jest sensem dla mojego życia,

tylko to wciąż dla mnie nie jest do zdobycia.

Anielka

Anielka

Szczęśliwie roczek ledwie skończyła

a już nas wszystkich wokół „kupiła”.

Mama i tata, wujki i ciocie

z Anielki mają tysiące pociech.

Właśnie z trzymaniem chodzić próbuje

a przy muzyce wdzięcznie tańcuje.

Z uwagą patrzy też na reklamy

i po pieszczoty ciągnie do mamy.

Z zabawek piłkę najbardziej lubi,

Puchatka za śpiew tuli, hołubi.

Je prawie wszystko tylko gdy chce,

bowiem dość często niestety, nie.

Dziadka pierwszego dawno „kupiła”,

najchętniej kawę by z nim wypiła.

Tymczasem wącha, łapie garnuszek,

nie wie, że kawa nie dla dziewuszek.

Jest bardzo żwawa, dosłownie lata,

„mama” – nie mówi lecz woła: „tata”.

Z tatą zasypia na krótką drzemkę,

czujnie trzymając tatę za rękę.

Pragnę zakończyć wierszyk stwierdzeniem

może banalnym lecz prawdę cenię:

Anielko  jesteś naszą radością,

prawdziwą, wielką, piękną miłością!



Dziękuję

Dziękuję

Chcę ci powiedzieć: dziękuję

za to, że jesteś wciąż ze mną

zawsze, gdy cię potrzebuję

rozjaśniasz najgłębszą ciemność.

Gdy czasem łza się pojawi

- choć nie proszona – w mym oku,

umiesz mnie szybko rozbawić,

trwasz wiernie u mego boku.

Lata mijają jak życie,

przyszłości czas wciąż się skraca

lecz dzięki temu, że jesteś

- chętnie do domu powracam.

Chciałbym cię trzymać za rękę,

czuć ciepło ciała twojego,

ukoić swoją udrękę

ale nie mogę. Dlaczego?

Bo choć masz zalet bez liku,

- niezwykle mocno je cenię,

masz jedną poważną wadę:

jesteś kobietą-marzeniem.



Mietek

Nie rozpieszczało Cię życie, jak wielu,

o chleb codzienny mocno się starałeś.

Z trudem, mozolnie dążyłeś do celu,

żonie swej i dzieciom cały się oddałeś.

Choć nie było lekko, sztormy, huragany

szybko przemijały, dom był ukojeniem.

W swojej żonie zawsze byłeś zakochany

- była Ci najlepszym, spełnionym marzeniem.

Dzisiaj z Twoją żoną, dziećmi i wnuczkami

rozumiemy sens słów „chwili swej nie znacie”.

Przyjmij od nas kwiaty pokropione łzami,

spoczywaj w spokoju, mój kochany Bracie!



Jesienne słońce

(z lamusa)

 

 

Jesienne słońce - to prawdziwy czar,

choć nie zasłużyłem i nie jestem wart

- jednak dla nas przecież słoneczko świeciło

a nie powiem, iżby nie było mi miło.

 

Jesteś tym słoneczkiem na bezchmurnym niebie,

gdy kryją Cię chmury - bardzo brak mi Ciebie;

chodzę wówczas smutny, cichy, zagubiony

- trudno, prosto z mostu powiem - porzucony!

 

Dzisiejszego piękna nie oddadzą słowa,

bo oprócz pogody ważna jest rozmowa,

którą z Tobą milcząc także przeprowadzam:

to kłócę się z Tobą, to z Tobą się zgadzam.

 

Dębów ani śladu, liści dębu mrowie,

skąd się wzięły tutaj?- nigdy się nie dowiem.

Ważne, że tak miło dla nas szeleściły,

brązowym kobiercem u stóp się ścieliły.

 

Jesienne słoneczko pragnę w przyszłym roku

powitać weselszy; chcę dotrzymać kroku

Twoim wymaganiom i Twoim pragnieniom

i - nie dać się zniszczyć okrutnym wspomnieniom.

 

Tylko z Tobą - wierzę - udać się to może;

jeśli będziesz ze mną, życie swe ułożę

normalnie i prosto: zakręty skasuję,

ale... chociaż troszkę Ciebie potrzebuję!

 



Naprawianie świata



Naprawianie świata

 

Chciałem naprawić świat

- wiem, trzeba zacząć od siebie,

pozbyć się licznych wad,

pomagać innym w potrzebie.

Rzucić palenie od zaraz

- to wstrętny nałóg, szkodliwy

lecz mam z tym pewien ambaras,

bowiem nie palę (szczęśliwy?).

Zapomnieć, co to alkohol

- choć czasem piwo wypiłem,

to o balangach upojnych

dotychczas nawet nie śniłem.

I proszę : wyszła laurka

- takiego siebie nie znałem,

czy stroję się w cudze piórka

a wszystko trąci banałem?

Nie, gdyż starannie ukryłem

największą z moich wad:

lenistwo – nic mi się nie chce

- niech inni naprawią świat.

Trzmiele

Według naukowych obliczeń

trzmiel jest zbyt ciężki, by latać,

na szczęście o tym nie wie,

beztrosko sobie lata.

Podobnie bywa z uczuciem:

rozsądkiem się nie kieruje

lecz odpowiada sercem,

gdy coś do drugiego poczuje.

Latem przybywa „trzmieli”,

bo nawet starsi panowie

na widok pięknych kobiet

wciąż jedno mają w głowie.

Nie mówcie im, proszę nigdy,

że łudzą się marzeniami

i szans nie mają żadnych,

by kochać się z kobietami.

Póki - jak trzmiele – nie wiedzą,

krew w żyłach żywiej im krąży,

bo kochać jeszcze potrafią,

niejeden być może – zdąży…

Lego: „Przyjaciele”

Lego: „Przyjaciele”

 

Metodą małych kroków

„Przyjaciół” nam przybywa

a wnuczka przy tej pracy

wyraźnie jest szczęśliwa.

Klocuszki zgrabnie składa

w wieczory oraz  ranki,

z uśmiechem nam powiada:

„to lepsze od skakanki”.

Z detali maciupeńkich

montuje Lego-miasto,

przyjaciół instaluje

a mama piecze ciasto.

Z podziwem się przyglądam

pokojom Lego-domów,

w mym oku łza się kręci

gdy wspomnę o mym domu.

To były trudne czasy

a klocki malowane,

z nich wieże budowałem

prościutkie, bo drewniane.

Cóż, wracam znów na ziemię:

już goście przyjeżdżają,

z przeróżnych Lego-autek

szybciutko wysiadają.

Bezpieczny, kolorowy

Jest cały Lego-świat

- gdy wnuki nim się bawią,

jestem naprawdę rad.

Kładka

( z lamusa)

 

„Parów tajemniczy zarośnięty gęsto

- nad nim - zwykła kładka, stałem na niej często

popuszczając wodze młodzieńczej fantazji...

Wracać tam pragnąłem przy każdej okazji.

Coś nieuchwytnego mocno mnie trzymało,

przybywać w to miejsce częściej mi kazało.

Nie wiedziałem po co? - gdy przyszło olśnienie:

muszę wypowiedzieć tu swoje życzenie!

„Chciałbym znów pokochać i też być kochanym”

- szybko wyksztusiłem szeptem rozedrganym,

zdziwiony, że uległem nakazowi chwili...

Wkrótce zrozumiałem, żem się nie omylił.

Miejscu temu nie brak dziwnego uroku:

byłem tam dwukrotnie z kobietą u boku.

Powiedziałem, aby myślała życzenie

wierząc mocno w szybkie życzenia spełnienie.

Myślę, że i ona doznała spełnienia

przynajmniej jednego szczerego życzenia:

jestem jej nagrodą, a ona jest dla mnie

kobietą, którą kochać pragnę nieustannie!”.

Często z łezką w oku wspominam ten czas.

Ile z niego do dziś pozostało w nas?



Odchodzimy

Czas spojrzeć prawdzie w oczy,

zrozumieć życia sens

i już nas nie zaskoczy,

że zbliża się nasz kres.

Co miało być – już było,

spełniło się lub nie,

odeszła także miłość

- powraca tylko w śnie.

Lecz póki los pozwoli

Przeżywać noc i dzień,

cieszmy się tym do woli

nim odejdziemy w cień.

A wiatr od morza sukienkę

na twoich biodrach wygładza,

wciąż trzymam cię za rękę

- czy to ci może przeszkadza?

Bo Diabeł w piecu moim

paliwa nie żałuje,

więc „póki los pozwoli”

- płeć piękna mnie raduje!

Dominika

A oto jedna z wnuczek

jej imię Dominika,

ożywić umie wszystko,

co ręką swą dotyka.

Figurki różnych zwierząt

lub małe Lego-ludki,

wnet mówią ludzkim głosem

jak wszystkie krasnoludki.

Skakankę wprost uwielbia

i skacze w przód i w tył,

rekordy nowe bije

walcząc ze wszystkich sił.

Tak bardzo jest ruchliwa

i wszędzie pełno jej,

jak gdyby Dominiki

co najmniej były dwie.

Lecz gdy odkręca farby

czas dużo wolniej płynie,

maluje bardzo ładnie

- jest talent w tej dziewczynie!

Kochana Dominiko

dajesz nam moc radości,

tak bardzo się cieszymy

mogąc cię u nas gościć.

Nareszcie

 

Nareszcie jesteś, kochana,

pachnąca i odświeżona.

Och, gdybym tylko potrafił,

przytuliłbym cię w ramionach.

Tęskniłem długo za tobą,

Prosiłem: przybądź – na próżno.

A teraz znów się cieszę,

nie gniewam się, że tak późno.

Rozświetlasz moje myśli,

rozbudzasz chęć do życia.

To dzięki tobie wierzę,

że mam coś do odkrycia.

Smutki i żale pierzchły

wraz z mroku tajemnicą.

Gdy patrzę dziś na ciebie

od nowa mnie zachwycasz.

I śpiewam całym sercem

tę swoją pieśń radosną.

Przybyłaś w samą porę:

witam cię, witam Wiosno!

Wiosenna depresja?

Co takiego istnieje w człowieku,

że pogania go naprzód, gdzie gna?

Wręcz czasami postępuje na przekór,

jakby wokół toczyła się gra.

Wabi, kusi przygodą gdy deszcz

leje mocno, parasol wiatr szarpie.

Iść przed siebie bez celu choć wiesz

- spacer może zakończyć się marnie.

I tęsknota za ciepłem tych rąk,

które we śnie ciągle cię obejmują.

Kochasz wciąż a to wynika stąd

- takie sny nigdy nie oszukują.

Zima chyłkiem umyka przed wiosną

niczym złodziej, bo ukradła jej dni.

Krętą drogę zamienisz na prostą,

kiedy spełni się to, o czym śnisz.

Oni

(z lamusa)

 

Usiedli, by zjeść coś, wędrówką strudzeni

po dniu pełnym wrażeń z dzikiej połoniny.

Słońca skwarem, wiatrem mocno przypaleni

- on wysoki, smukły – wart swojej dziewczyny.

Ona jak królewna o szlachetnej twarzy,

niczym wzór piękności i zgrabnej figury.

Zachodzące słońce w jej oczach się żarzy,

rozświetlając łuną okoliczne góry.

Szeptem rozmawiają, on coś opowiada,

ona się uśmiecha i włosy poprawia.

Dla nich raj na ziemi tu, w dzikich Bieszczadach,

bo wzajemna miłość istne cuda sprawia.