Spojrzenie

Spojrzenie

Bywałem bardzo daleko

złudnym mamiony ognikiem.

Wracałem w mgliste wspomnienia

zawsze z tym samym wynikiem.

Ona wracała do marzeń,

ulotnym była omamem

a ja za każdym razem

dla siebie nic nie miałem.

Czas się przelewał przez sito,

nikt cenić go nie próbował

gdy mleko nam się wylało

- czy ktoś go wtedy żałował?

Nikt nie dokładał opału,

gasło domowe ognisko,

gasły też serca pomału

i skończyć mogło się wszystko.

Jedno spojrzenie w Jej oczy

stopiło lód w sercu moim.

Miłość potrafi zaskoczyć

gdy się miłości nie boisz!

Czas jednak rozdawał karty

- niektóre były znaczone.

Mamiłem się, że to żarty

lecz wszystko było skończone.

Pamięć została, niestety

wymazać jej nie próbuję.

Choć były inne kobiety

- tamtej spojrzenie wciąż czuję…

Jaka zima

Jaka zima?

Wiatr świszczy na dworze - grudzień zimą wita

czy pragniemy zimy - nikt nas nie zapyta.

Lepiej ją polubić a nawet - pokochać,

zamiast w strachu przed nią pod kołdrą się chować.

Co przyniesie zima? Może święta szczodre

ciepłe od miłości… czyjeś oczy modre

tak głęboko w duszę naszą zaglądają,

wiedzą czego pragną, bo mocno kochają.

Można znowu zrobić Anioła ze śniegu,

myśli nie wstrzymywać w ich szalonym biegu.

Nie tłumić emocji, które narastają

gdy dwa serca mocno czują, że kochają.

Grudzień, styczeń, luty - co chcemy - przyniesie

ważne aby wiedzieć - co naprawdę chce się.

Wtedy za pomocą myśli przyszłość kształtujemy
pod jednym warunkiem: że bardzo pragniemy.

Rozterka

Rozterka...

(z lamusa)

Znów za oknem jesienna, dziwna mgiełka się snuje,

coś mnie woła i wabi, drogę na dwór wskazuje.

Słuchać tego wezwania? Zniknąć w mgiełki oparach?

Czy kolejny raz zostać? Nadal bardzo się starać?

Choć ogarnia mnie niemal bezgraniczna tęsknota,

chociaż zżera od środka żal - okrutny despota...

Mimo tego, że zdradzam ciągle wolną mą duszę

- będę nad tym panował. Nigdzie z domu nie ruszę.

Nagle przyszło olśnienie: wadą mego jestestwa

jestem ja. Egoista. Do Bożego Królestwa

takich sobków nie wpuszczą. Święty Piotr nie zezwoli

bo bym płakał i w Niebie i narzekał, że boli.

Umieć innym pomagać - to największe zadanie

a o sobie nie myśleć - oto moje przesłanie.

Tylko wtedy me grzechy może odpokutuję,

wtedy także zapomnę. I od nowa spróbuję...

(Jak smakuje wdzięczności szczery uśmiech wzajemny.

Smutnych dni już nie będzie - każdy będzie przyjemny.

Wówczas miłość do innych znów zawładnie mym sercem,

poznam nowych przyjaciół... już nie będę w rozterce!).

Andrzejki 2

Andrzejki 2

Andrzejkowe noce - kiedyś tak szczęśliwe

andrzejkowe bale - do dziś ciągle żywe.

Przeżycia radosne, niosące nadzieję

czemu je wspominam? Co ze mną się dzieje?

Może czas zostawić innym już zabawy

lecz miło pamiętać i przy łyczku kawy

znów młodym się poczuć i niefrasobliwym.

Choć bywało ciężko - było się szczęśliwym.

Co zostało we mnie z tych szczęśliwych dni?

Tylko żal i gorycz? Niespełnione sny?

Tylko płacz nad sobą, wieczne biadolenie?

Tak dłużej nie będzie. Wkrótce wszystko zmienię.

Bacznie dookoła zacznę się rozglądać,

wiem już, czego pragnąć, co od losu żądać.

Wiem już, że gdy zechcę i mocno uwierzę

to szybko uzyskam, bowiem pragnę szczerze.

Andrzejkowe noce znowu będą żywe,

andrzejkowe bale - przede mną  - szczęśliwe.

Moc wrażeń radosnych przeżyć mam nadzieję.

Gdy o tym pomyślę - już to krew mą grzeje!

Kometa

Kometa...

(z lamusa)

Patrzę na kometę widoczną na niebie,

lecz po chwili krótkiej widzę... właśnie Ciebie.

Jak kometa świecisz wysoko nade mną,

jesteś równie piękną, równie niedostępną.

Zresztą - główny urok lecącej komety

to jej oddalenie. Inne jej zalety

w sferze ducha raczej, czyli: zwiastowanie

tego, co nadejdzie, co pewnie się stanie.

Jest między kometą a Tobą różnica:

kiedy jesteś blisko - także mnie zachwycasz.

U komety jądro z żelaza i skały,

a u Ciebie serce... przy Tobie drżę cały.

Kometa zagładę przynosi gdy blisko,

przy Tobie - rozpaliłbym chętnie ognisko.

Cud - warkocz komety to kawałki lodu,

a z Tobą na pewno nie zaznałbym chłodu.

Zostawmy kometę pośród gwiazd na niebie,

powróćmy na ziemię i spójrzmy na siebie.

To przez Twój figlarny na twarzy uśmieszek

ten dla Ciebie wierszyk napisał dziś Leszek.

Jednak nie napiszę dla kogo te słowa.

Zastanów się, pomyśl: to serce, nie głowa

odpowie poprawnie komu je kieruję.

Pisałem je z serca. Tak po prostu czuję.

Gwiazdy

Gwiazdy

(z lamusa)

Doprawdy sam nie wiem, co stało się z nami:

wokół tylko niebo usiane gwiazdami;

cisza, w której bicie Twego serca słyszę

w rytm pięknej melodii, która nas kołysze.

I Ty błądzisz wzrokiem gdzieś po nieboskłonie,

lecz nie błądzą wcale Twoje czułe dłonie

- z geografii ciała - piątkę by dostały...

Jest mi dobrze z Tobą, ze szczęścia drżę cały!

Gwiazdy wokół świecą; przed nami, za nami

- ani jednej chwilki nie jesteśmy sami.

Wieczór jak poezja - niesie ukojenie,

gasi melancholię i spełnia marzenie.

Popadam w zadumę: życie - ciągła walka

- w jednej chwili pryśnie, jak mydlana bańka;

ciało, już „zużyte” wnet opuści dusza

- na spotkanie z nowym - ochoczo wyrusza.

Chcę się cieszyć życiem i radością z Tobą,

zaczynam rozumieć: jesteś tą osobą,

która liczyć gwiazdy umiałaby ze mną

- w tym żmudnym liczeniu znajdując przyjemność!

Jesień... w nas

Jesień… w nas.

Pożółkłe liście butwieją jak pamięć w mgle zapomnienia.

Czy słuchaliśmy siebie? A zresztą, cóż to zmienia?

Wiatr chłodny ciało przenika a deszcz maskuje łzy.

Co było w  przeszłość ucieka choć powracają sny.

Te kolorowe o kwiatach, co bielą upstrzyły murawę,

o nietoperzach wieczorem gdy razem piliśmy kawę.

A wiatr od morza tak szarpał zaciekle Twoją sukienkę…

Wiem: bardzo byłem szczęśliwy, mogąc Cię trzymać za rękę.

Łatwo powiedzieć – minęło i nigdy więcej nie wróci

- to część naszego życia, nie da się przecież wyrzucić.

Znów pustym parkiem sam idę lecz ze mną idą wspomnienia.

Jesień jest wokół i w nas. Co było – dzisiaj doceniam.

Wszystkich Świętych

Wszystkich Świętych

Miłość, nadzieja, smutki i radości

- wszystko, co składa się w słowo „żyć”.

Jakąż ma wartość? Czy kogoś obchodzi

gdy obcy mu człowiek chce po prostu być?

„Myślę, więc jestem” powiedział poeta

i tylko głos cichy spytał: Czym?

Dzisiaj Wszystkich Świętych. Zapalona świeca

zaciera spór: dobrym był czy złym.

Oni dziś poważni, niosą chryzantemy

i lampionów kilka - zapalą na grobie

bliskich a pomyślą – my tam też będziemy.

Obcy czy znajomi, równi śmiercią sobie.

Spójrzmy – tutaj obok jest grób zaniedbany

- bliscy zapomnieli albo już nie żyją.

A kiedyś zapewne był to ktoś kochany…

Pomódlmy się za tych, co się w grobie kryją.

Gran Canaria

Gran Canaria

Tak się zaczęło to, co chciałem:

wysoko w chmury ponad ziemię

gdzie bardzo szybko zrozumiałem,

że swoje życie dosyć cenię.

W cieplutkim miejscu się znalazłem

palmy i kwiaty, ciepło lata,

chcę wykorzystać tę okazję,

by poznać cząstkę tego świata.

Wschód słońca tu, nad oceanem

pobudzał zmysły swą urodą

- prawie codziennie podziwiałem

jak słońce wstaje ponad wodą.

Wąskie uliczki całe w kwiatach,

gorąco suchy wiatr łagodzi,

smak soli w ustach, morza zapach

a zimne piwo też ochłodzi.

Puerto de Mogan mami, kusi

by czerpać z życia co najlepsze,

otworzyć serce człowiek musi

by chłonąć szczęście jak powietrze.

Trzydzieści stopni dniem a nocą

dwadzieścia  cztery, gwar, muzyka

rozbrzmiewa całą swoją mocą

- uszy niejeden swe zatyka.

Na pożegnanie objazd wyspy,

dzień pełen przygód, dobrych zdarzeń:

cudowny ogród botaniczny

stał się spełnieniem wielu marzeń.

Pustynia

Pustynia

Gorąco jak na Saharze

lecz spełnia się o czym marzę:

idę przez wydmy piaszczyste,

niebo błękitne i czyste.

Długo już idę od rana,

cóż widzę – to karawana,

sznur dromaderów i ludzi

nadzieję w sercu mym budzi.

Powietrze wiąż rozedrgane

przybliża mi karawanę,

widzę oazę w zieleni,

bielą budynków  się mieni.

Idę więc tam, gdzie i oni,

pragnienie wody mnie goni,

już blisko, czuję wprost wodę,

znajdę zapewne ochłodę.

Przy studni stoi… to Ona!

Wyśniona i wymarzona!

Ten uśmiech i smukła postać

- to przy niej pragnę już zostać.

Wtem obłok piasku wiatr wznosi

choć nikt go o to nie prosi;

pustynia wciąż taka sama

- to była fatamorgana.

Wieś

Wieś

Jest taka wieś, zwyczajna – teraz w obrębie Krakowa

a przecież do tej pory myśli zaprząta od nowa.

Tam byłem często w wakacje: sady i pola i las,

pasałem gęsi i krowy w szczęśliwy dzieciństwa czas.

Łąka podmokła pod lasem, żaby, zaskrońce i traszki,

staw zarośnięty rzęsą, zwykłe, dziecięce igraszki.

Dom kryty strzechą, obora – zwierzęta tak blisko ludzi,

drewniany ustęp w pobliżu i strych, co obawy me budzi…

Na strychu nie było cicho: szmery, szuranie i piski

- kie licho - sobie myślałem i strachu byłem bliski.

Wreszcie pojąłem: to myszy – odtąd się strychu nie bałem,

przed swoją siostrą kochaną na strychu wciąż się chowałem.

Stodoła to istne cudo gdy pełna słomy i siana

zapach me zmysły pobudzał, nieraz tam spałem do rana.

Pamiętam młócki cepami, sąsiedzi wspólnie młócili,

choć popijali wódeczkę – nigdy się nie pokłócili.

Wieczorem było ognisko – zapach pieczonych ziemniaków

Wiatr z dymem niósł hen daleko ze śpiewem wiejskich chłopaków.

W pobliskim stawie swój koncert żaby wieczorem kumkały;

ach jakże byłem szczęśliwy, szybko przemijał dzień cały.

Jeżdżę tam czasem choć nie wiem, co mi wizyty te dają

bo przecież wszystko się zmienia, tylko wspomnienia zostają.

Nie ma już stawu ni chaty lecz ocalała stodoła

- choć poczerniała na starość, do siebie ciągle mnie woła.

Był taki czas

Był taki czas

W zamierzchłej historii pamiętam

życie skromniejsze, to fakt

lecz huczne były święta,

miłości nie było brak.

Dwa lata w wojsku służyłem

a czas przeciekał przez palce:

dużo się wszak nauczyłem

w ćwiczeniach a nie w walce.

Cieszyła się mama moja,

że wstydu jej nie przyniosłem

- kiedy wróciłem z woja,

czułem, że wreszcie dorosłem.

Dorosłość cenę swą miała:

odeszła Ta najważniejsza,

do dziś w mym sercu została,

bo była to miłość pierwsza!

Natalia

Natalia

Przybyła spokojnie do naszej rodziny:

ładniutka, wyśniona i oczekiwana.

Bez większych kłopotów były narodziny

i chociaż najmłodsza – bardzo jest kochana.

Przyznaję, zwlekałem nim powstał ten wierszyk

- czas tylko potwierdził: śliczna jak marzenie!

I choć z wnucząt szósta, na plan wchodzi pierwszy,

bo takie ma mądre, wnikliwe spojrzenie.

Jej oczy jak wiemy zwierciadłem są duszy:

niebieskie i duże, błyszczące i czyste.

Tym swoim spojrzeniem każdego poruszy

kto w oczy jej spojrzy – to jest oczywiste.

Tak chciałbym być wróżką dobrą a nie srogą

lecz wróżką nie jestem, zatem powiem wprost:

z uśmiechem podążaj zawsze swoją drogą

niech szczęście i miłość przyniesie Ci los.

Wspomnienia

Wspomnienia

Są takie wspomnienia, których nic nie zmaże,

być może Alzheimer lecz to czas pokaże.

Lata przemijają a my wiecznie młodzi

tamto pamiętamy. O co tutaj chodzi?

Zapewne powiecie: to sprawa młodości,

człowiek wciąż pamięta o pierwszej miłości.

O tych chwilach szczęścia, które krótko trwały

a w naszej pamięci mocno się wpisały.

Pamięć to wybiórcza, co złe – zapomina

(niemal idealna z niej była dziewczyna).

Tyle pozostaje, z wiekiem ubarwione

- dopiero po latach w pełni docenione.

Tak niewiele trzeba aby znów usłyszeć

słowa i melodie, co burzyły ciszę.

Miejsca już na zawsze z czasem kojarzone,

uczucia i szanse później utracone.

A w jesieni życia do tych miejsc wracamy

i tamte zdarzenia mocno przeżywamy.

Dusza ciągle młoda, wciąż pragnie miłości,

wspomina, przeżywa te chwile radości.

„…Wiatr od morza szarpie zaciekle sukienkę

- jak dobrze, że mogę trzymać Cię za rękę…”.